Habemus linguam. 
Amus sa limba, la tenimus. Chircade•mi•nde unu, de sos italòfonos, de sos acadèmicos, de sos babbos e sas mamas chi s’impudant de l’insingiare, de sos acadèmicos museòlogos, de sos polìticos chi si nd’afutint, de sos meres de sas tribus “campidanesa”, “barbaritzina”, “logudoresa”. Agatemi•nde unu, ajò, chi siat preìderu o làicu, mascru o fèmina, intradu in edade o pitzinneddu chi - a dae chi su paba at pronuntziadu sa fràsia in sardu - no apet intèndidu carchi cosa intro: mòvida de intragnas o tzudda, làgrimas in càvanos, sensu de sardidade, de apartenèntzia ètnica, de identidade. Un’aplàusu desempladu. 

De buca in buca colaiat cussa nova chi su paba at faeddadu in sardu: in cussa pratza de sos chentu mìgia, in Marina, in Stampace, in Casteddu e susu, in cale si siat bidda de Sardigna, in sos telegiornales natzionales. In sardu però,comente ant iscritu totu sos giornales . Peruna chèscia, perunu murrùngiu, mancu dae sos talebanos-partzidores de sa limba, dae chie a fitianu isfossat trintzeas e pesat muros de isoglossas, ca Beneitu XVI at naradu fizos e non fillus o ‘itzos, isposa e non sposa. Totu in una, cudda buca santa lis at fatu ismentigare sa gherra contra a sas pantàsimas de su “logudoresu”. Mirade chi cuddos sentidos bellos, chi nos ant bortadu totus in sardos berdaderos, semper e cando fiant brotados su matessi finas si Ratzinger aiat naradu, mentovende a Nostra Segnora, “mama, filla e sposa de su Sennori”. Cuddas sete paràulas, in buca de unu paba, agigu ammesturadas a unu dengo tedescu e italianu, ispantende•nos, ant insingiadu prus de cuddos rios prenos a tinteri de cando iscriimus subra sa limba nostra chirchende de l’amparare. 

Mi’ s’istendardu chi fiamus chirchende, mi’ su sìmbulu chi nos rapresentat totus, mi’ s’ànima de sa Sardigna fata a fonema. E non bi cherent bator moriteddos anacronìsticos, mancu paritzos costùmenes colorados, perunu durche e màndigu a nos rapresentare, a èssere sìmbulu de sardidade. Sa limba prus de sos tenores, de su mare, de su chelu. Nois lu naramus dae annos. Su paba faeddende de sas tres F (Famìlia, Formatzione e Fide), de tutelare mescamente sa famìlia, at reconnòschidu a sa limba sa licèntzia de comunicatzione: est capatza de faeddare finas de teologia e de filosofia. Limba chi est mèdiu finas de sabidoria cando essit a pìgiu in sos ditzos e difatis nd’at traduidu unu a pitzu de sa Giustìtzia. E gasi cudda Sardigna chi est istada assempru nòdidu de cristianidade, chi at dadu màrtires, pìscamos, cardinales, chi no at mai produidu eresias comente nos at ammentadu Isse, devenit terra cun una limba chi podet comunicare cuntzetos evangèlicos espressende•los cun bellesa formale. 

A pustis de Wagner un’àteru tedescu, unu Babbu santu e sardu chi benit in terra nostra a nos ammustrare sa licèntzia linguìstica, mescamente a cussos chi creiant chi sa limba fiat bona pro faeddare ebbia de chiliros e sedatzos, de pipias de istratzu, de casu e berbeghes, de trigu e fiados. Nostra Signora, chi semus arrenèschidos a pintare in limba gasi bene de agradare a su paba, nos fatzat su meràculu de fàghere aguantare cudda mòvida de intràgnas, cudda tzudda de sentidos, cuddu sensu de identidade chi nos at abbratzadu totus, ascurtende a Ratzinger faeddende in sardu. E nos perdonet Nostra Signora ca galu non l’invocamus in sardu e sas pregadorias nche colant dae su cherbeddu – a s’italiana – prus chi non dae su coro – a sa sarda. Sa crèsia sarda galu no at abertu su dàtziu a sa limba nostra. E nos perdonet su Paba ca no l’amus intregadu mancu un’iscrita sarda in Casteddu, in mesu a totu cuddas in italianu, o paris cun cuddas in latinu. Una, immoe, la chèrgio torrare a iscrìere, in unu lentzolu bilìngue: Sardinia semper sarda fuit, est, erit. Sa Sardigna est istada semper, est galu e at a èssere sarda.