Tradùere o nono in italianu sas òperas iscritas in limba sarda? Est sa pregunta chi est essida fitiana in sa presentada de su libru de Antonandria fata in Làconi su 3 de su mese de Sant’Andria-Onniassantu.



S’interrogu l’at pesadu Paolo Lusci, crìticu literàriu, chi at faeddadu de su romanzu publicadu dae s’autore-giornalista-istudiosu narende chi est de seguru unu contadu chi at a lassare istiga in s’istòria de sa literadura sarda. 



<No est un’òpera de plàstica comente si nde bient meda in giru iscrita in italianu puru – at naradu Lusci – ma est unu iscritu beridadosu de sentidos e ànimos chi leant sa forma insoro gràtzias a s’arte de Pillonca, iscritore rafinadu e sìncheru. Pro cussu – at annantu su reladore – belle mi dispiaghet chi siat iscritu in sardu: diat merèssere de girare de prus e de èssere prus connotu in una limba prus forte, s’italianu>. 



<Intames a mie – at nadu Peppe Corongiu, presentadore issu matessi de su libru – paret chi sa cosa de prus importu de custu libru est cussa de èssere pessadu, iscritu e lèghidu in sardu. De seguru b’at sacrifìtziu (mescamente de prestìgiu sotziale) a iscrìere in una limba comente su sardu, ma custu tenet unu balore culturale e polìticu de testimonia de ®-esistèntzia de sa minoria linguìstica sarda>. 



Nino Landis, atore lacunesu tramudadu dae ora in Santu Sparau at lèghidu carchi tretu de su romanzu. In particulare sa preiga chi don Bachis faghet in crèsia a s’ora chi a su bandidu cuntesset carchi cosa de malu. 



Est intervènnidu fintzas su consigeri regionale de Rifondatzione Comunista Paolo Pisu chi at sutalineadu sa bellesa de custa initziativa e s’idea chi òmines e fèminas che a sos protagonistas de su contadu issu, a dolu mannu, los atòbiat onni die in su traballu suo de presidente de sa Cummissione de sos Deretos Tziviles de su Consìgiu Regionale. 



Anna Cristina Serra, poetissa de Santu Basile 'e Monte, at marcadu comente sos personàgios fèminas de su romanzu sunt totus positivos e custu dat a su contu unu ispiritu nou e deghile pro sa literadura in sardu. 



Posca de carchi aprètziu dae parte de su pùblicu at leadu sa paràula Pàulu Pillonca. <M’at naradu sa matessi cosa de Paolo Lusci, Nicola Tanda – at iscoviadu su diretore de Làcanas – e mi faghet praghere proite custu cheret nàrrere chi su libru est agradadu a zente meda fintzas cumpetente in matèria de literadura. Ma a mie, bos lu potzo nàrrere, non mi nde importat nudda. Custu contu lu sentio in sardu e gasi l’apo fatu. In conca mia, custu contadu fiat muliende dae tempus meda e apo agatadu a sa fine su mamentu pretzisu pro lu iscrìere. Est unu mistèriu, chi bi deghet, proite pròpiu como m’est essidu… >. 


In congruos, Paolo Lusci at ispricadu ca issu non cheriat nàrrere chi a iscrìere in sardu non tenet balore, antzis a s’imbesse, solu ca li diat èssere pràghidu de bìere prus istimada e posta in contu sa literadura chi si espressat in limba sarda. 



De acòrdiu Peppe Coròngiu puru chi at annantu carchi ria a sa presentada. <Si paragonamus s’atividade culturale de Pillonca a un’oratzione podimus nàrrere chi Antonandria est su “climax” su tretu prus artu lòmpidu dae custu autore. Li torramus gràtzias pro su chi at fatu e isperamus chi custu esempru potzat serbire a àteros pro fàghere diversamente e mèngius ca sa literadura “limbuda” nde tenet bisòngiu>. 



© diariulimba 2006