Su pìscamu de Casteddu Giuseppe Mani at proibidu de fàghere sa missa in sardu. Est costadu sàbadu 15 de nadale a sero in sa crèsia de su Santu Sepulcru de sa capitale sarda in ue si fiant remunidos chentinas e chentinas de fideles. Mani at iscritu una lìtera a don Mario Cugusi, retore de sa crèsia chi dèpiat nàrrere sa missa, in ue l’at avisadu chi non podiat lèghere testos litùrgicos no aprovados dae sa Santa Sea de Roma. Don Cugusi at postu mente a su prelatu faghende a cumprèndere però chi non fiat de acordu meda proite si est beru chi sos testos non sunt aprovados dae Roma est proite sos pìscamos sardos non los ant mai presentados.



Sa missa est sighida ma cun sa tristura de sos chi sunt adòbiados chi non sunt abarrados cuntentos de sa detzisione de su pìscamu chi, comente s’ischit, no est mancu sardu. Non b’at àpidu peruna chènscia a craru ne abolotu. Sos devotos presentes ant amostradu a Mani, chi est finas capellanu militare, cantu podent èssere dignitosos e orgolliosos sos sardos beros in sos momentos de angustia. Su programma est sighidu cun sas pregadorias cantadas dae Piero Marras. Sa preiga, don Cugusi, l’at fata in sardu. 



Bachis Bandinu, presidente de sa Fundatzione Sardinia chi at organizadu, at fatu ischire cun unu comunicadu chi su determinu de “Sua Eccellenza” Mani negat de fatu sos deretos linguisticos de sos sardos e chi su movimentu pro sa missa in sardu at a sighire. Su Sòtziu Limba Sarda puru at leadu positzione pùblica cun unu decraru a s’Unione Sarda nende chi s’artzipìscamu de Casteddu potzat meledare bene in custas dies subra cussu chi at fatu e chi est curiosu de a beru chi in S’Alighera si potzat fàghere sa missa in catalanu mentres in Casteddu in sardu no.



Sa essida de Mani ponet pedinu finas ca in Itàlia sunt medas giai sas minorias chi podent fàghere sa missa cun sa limba issoro. Sena contare sos germànicos sudtirolesos, sos islovenos, sos frantzesos valdostanos la podent fàghere finas sos friulanos e sos ladinos. Antis sos pìscamos friulanos sunt in prima linia pro defensare sa limba issoro. A dolu mannu in Sardigna no est galu gasi ca, comente naraiat cuddu, semus imboligados in unu còrgiu tostu chi nos impresonat de a beru.



Est su còrgiu fraigadu dae una parte manna de sa classe dirigente chi nos agatamus in logu nostru chi nos cheret negare su chi semus de a beru pro nos custrìnghere a èssere su chi non semus. Una classe dirigente chi nos cheret fàghere a imàgine e assimìgiu suo in su buidore de identidade e pro more de unu pragmatismu assimilatzionista.



Ma finas su movimentu lnguìsticu at su dovere de non si mòvere prus cun artes e fainas de diletantes. Seriedade, istùdiu e pagas brigas: custu est su chi bi cheret pro bìnchere. E una limba chi siat sinnu de unidade non de unu pòpulu fatu a cantos e ghetadu a pare comente cherent sos innimigos de s’identidade sua. 



Est s’ocasione pro dare a totus sas Bonas Pascas finas a munsennore Mani isperende chi potzat mudare s’idea e nos agiuare in custa batalla. 



Chie li cheret iscrìere su chi pensat l’agatat a s’indiritzu



arcivescovomani@diocesidicagliari.it



cun grabu e faeddos dìligos pro li amustrare chie sunt sos sardos de a beru. 





Giuseppe Corongiu