Die bona, Presidente,


oe est una die bona pro sa Sardigna. E bona est s’istajone chi Vostè est abergende pro su bennidore de su populu sardu. Sas propònnidas chi est faghende custas dies sunt in sa mègius àndala pro rugare annos e sèculos de lamenta istòiga, tzarrona e isfainada. 


Mi atrivo a bos las mandare, custas duas rias, cumbintu chi finas a sos traballadores de prima ria che a Vostè li fagat bisòngiu custa genia de dèlega fitiana chi si annoat in su cuntatu cun sa gente. S’insistèntzia pro rèndere generale sa veicolaridade de su sardu in onni impreu e cuntestu de sa bida sarda, testimoniadu cun s’impinnu bostru – a sa dereta - in sos grados prus artos de sas istitutziones, sunt esèmpiu de balentia tzivile, polìtica e morale, pro sas generatziones noas e isprone dìligu e artivu pro chie che a medas de nois, tusturrudos e malos a tòrchere no ant tzeladu mai de crètere chi non bi potet àere crèschida, bennidore e mancu peruna casta de autoguvernu, sena su contivìgiu dinàmicu e modernu de sa limba. 


A nois chi semus dae meda intro sas contierras – prus intro a nois – chi non cun sos de fora, a dolu mannu, chertende cun sos gioghitos de chie in bona o mala fide, cultu o ignorante, dae intro o dae fora de sa limba, nde imbentat onni die una pro lassare su mundu coment’est, su fàghere bostru e de sos cullaboaradores chi tenides, in cust’avrèschida de sa politica linguìstica sarda, nos dait fortza e nos faghet intèndere su brussu giustu de sos risurtados, e agiudu pro nos los gosare, finas: ello male nos faghet? Abetuados comente semus a fàghere teoria sende sèmpere cun cussa, carchi passu a in antis rispetu a sa realidade e in sa realidade a nde bìdere finas pagu de megioru, carchi borta nos fuet sa misura. Tando a bìdere bilinguismu beru in sos aposentos bonos de su guvernu e de sas detzisiones, est unu mamentu de crèschida chi non tenet paragone perunu.


Vostè est dende unu corpu de ischina pro li dare a sa limba sarda su prestìgiu sotziale chi incoraget s’impreu familiare, iscolàsticu, legale e in sos mèdios de comunicatzione. Cun sa mirada longa pro sa limba de s’economia nostra chi si faghet pernu de su motore econòmicu. Ca est fatore econòmicu, su sensu e su cuntentu, chi sos sardos balàngiant dae sa limba issoro impreèndela a cuncàmbiu cun sas àteras minores e mannas, importantes e piticas, gasi comente si faghet cun su tràvigu de onni bene - materiale e nono - de totu su mundu.


Deo e medas àteros, iscritores, impinnados in su movimentu linguìsticu, paris cun tantas àteras categorias, amantiosos non petzi de sa limba comente trastu bellu e solu prenda de s’antigòriu, ma prus chi no àteru de sa natzione sarda, bos torramus gràtzias pro èssere oe in die s’òmine prus dechidu a fàghere ghia chi in medas, dae meda isetant. 


Non siant pigadas pro carignosas e cumprimentosas custas paràulas, ca sunt naschidas in s’unda de un’emotzione arta e sìnchera, crobada a unu meledu fungudu e dae una militàntzia in ala a una Sardigna moderna dae sèmpere, crara e ladina. Apo bidu gente cun sos ogros lùghidos pompiende sos filmados de sos arrèsonos in sardu chi sunt in su giassu de sa Regione, trisinada e cummòvida dae cussa normalidade fora de ordinàriu. Finas piseddos sena nostalgias - chi non potent tènnere - de tempos sardos mìticos colados, si puru e tantu mai siant esistidos cun prenesa. Serro, meledende chi cando si emotzionant sos giòvanos, pro fainas de su presente, cheret nàrrere chi semus movende cosas de bennidore. 


Die bona Presidente, e bonu traballu.


Antonimaria Pala, 

sa Die de sa Sardigna 2008